چکیده همگرایی میان مذهب تشیع و نشانهها و الگوهای آن در سیاست و فرهنگ ایرانی در آثار نخبگان دورهٔ صفوی به گستردگی انعکاس یافته است. در این میان، محمّدامین وقاری یزدی، ادیب و شاعر سدهٔ یازدهم هجری در دیوان و منشآت خویش به روشنی تعلّقات شیعی و ایرانی این عهد را نمایانده است. اینکه وقاری چگونه همزمان به بازتاب گرایشهای شیعی و سنتهای سیاسی سلطنت و وزارت در ایران عصر صفوی پرداخته است، پرسش اصلی این تحقیق را تشکیل میدهد. پژوهش حاضر با رویکرد تاریخی و به روش توصیفی و تحلیلی و شیوهٔ کتابخانهای، خاصه با تکیه بر دیوان وقاری به بررسی آرا و گرایشهای فکری وی پرداخته است. تحقیق پیش رو مؤیّد آن است که علیرغم آنکه وقاری از ادیبان کمتر شناخته شدهٔ دورهٔ صفوی است، لکن وی در خلال دیوانش همنوایی میان تشیع و ایرانمآبی را در قالب اظهار محبت و ارادت به اهل بیت، دوستداری ایرانزمین و خاندان صفوی و مظاهر فرهنگ و ادب فارسی نشان داده است.