قرن سوم و چهارم هجری دوران گسترش تکاپوی شیعیان در سرزمین‌های تحت سلطه خلافت عباسی بود و سرزمین‌های شرقی این خلافت، یعنی ایران فرهنگی نیز در این دوران شاهد تحولات بسیاری، مانند تشکیل دولت‌های علویان طبرستان و آل بویه، قیام و جنبش‌ها و همچنین دعوت اسماعیلی و نشر افکار امامیه در راستای تعمیم و گسترش جریان تشیع بوده است. از قرن چهارم به بعد، تکاپوی شیعیان و نقش‌آفرینی‌های آن‌ها در فضای اجتماعی سیاسی ایران تا حدی متوقف شد. دلیل این توقف به‌عنوان مسئله تحقیق، ضرورت مطالعه موانع پیش‌روی این فرایند و عدم استمرار اقبال این جریان‌ها را مورد کنکاش قرار می‌دهد. بررسی موانع سر راه فرایند گسترش تشیع در این تحقیق، بر اساس چهارچوب نظریه پخش هاگر استرند انجام می‌گیرد، تا ضمن دستیابی به اطلاعات کیفی و کمی دراین‌خصوص، به دسته‌بندی تأثیرگذارترین آن‌ها در این گسترش تاریخی پرداخته شود.
احدی قورتولمش, ابراهیم, & سپهری, محمد. (1402). بررسی موانع نشر و گسترش تشیع در چهارچوب نظریه پخش مطالعه موردی سرزمین های شرق خلافت عباسی در قرون سوم و چهارم. پژوهش نامه تاریخ تشیع, 4(3), 1-28.
MLA
ابراهیم احدی قورتولمش; محمد سپهری. "بررسی موانع نشر و گسترش تشیع در چهارچوب نظریه پخش مطالعه موردی سرزمین های شرق خلافت عباسی در قرون سوم و چهارم". پژوهش نامه تاریخ تشیع, 4, 3, 1402, 1-28.
HARVARD
احدی قورتولمش, ابراهیم, سپهری, محمد. (1402). 'بررسی موانع نشر و گسترش تشیع در چهارچوب نظریه پخش مطالعه موردی سرزمین های شرق خلافت عباسی در قرون سوم و چهارم', پژوهش نامه تاریخ تشیع, 4(3), pp. 1-28.
VANCOUVER
احدی قورتولمش, ابراهیم, سپهری, محمد. بررسی موانع نشر و گسترش تشیع در چهارچوب نظریه پخش مطالعه موردی سرزمین های شرق خلافت عباسی در قرون سوم و چهارم. پژوهش نامه تاریخ تشیع, 1402; 4(3): 1-28.
)